Het gaat vooruit?!
We spoelen even terug ... maart 2020. Een periode die in de hoofden van vele mensen voor eeuwig zal verbonden zijn met lockdown, corona, onbekende maatregelen, plots thuiswerk ... En ook voor velen de bewustwording van wat een pandemie juist is. Maar ach, dachten we toen, het gaat wel voorbij. Even doorbijten en het eind van de tunnel is al in zicht.
En toen begon de vloedgolf van covidgevallen, mede ingegeven door terugkerende skiërs die al dan niet in een après-skibar iets te diep in iemands anders glas gekeken hadden en besmet terug thuis kwamen. Spoedafdelingen werden overspoeld met mensen die dachten dat ze doodgingen. Bij het minste kuchje rende je naar de dokter. Een onhoudbare situatie die door vele zorginstellingen snel werd gecounterd aan de hand van technologie.
'Moesten we nu eens op onze website een symptoomchecker zetten?', was een veelgehoorde vraag. Er werden in een recordtijd chatbots uitgerold die patiënten moeiteloos te woord stonden, zonder moe te worden, zonder wachtrijen en die vlot triage konden doen.
Sommigen waren gebaseerd op lokale chatbotbouwers, anderen gingen aan de slag met de grote jongens. Het deed er niet toe, want iedereen had hetzelfde doel. En tegen eind maart waren de eerste chatbots live. Tegen eind april hadden het gros van de ziekenhuizen een of ander geautomatiseerd mechanisme om de meest gestelde vragen te counteren. Wat technologie al niet allemaal kan.
Fast forward, anderhalf jaar later. De cijfers lopen weer op. Teugels lossen en burgerlijke discipline gaan blijkbaar toch niet zo goed hand in hand. De druk op de ziekenhuizen begint te stijgen. Huisartsen worden overspoeld met aanvragen voor testen bij mensen zonder of met symptomen. Al dan niet ingegeven door hoogrisicocontacten, de plotse drang om ongevaccineerd toch een fuif te willen bijwonen, een vallingske dat de ronde doet... Kortom, de situatie begint weer uit de hand te lopen.
En dan... Plots laat iemand een breinscheet op een kabinet of in een vergadering met een aantal hooggeplaatsten: moesten we nu eens een website maken waarop mensen hun symptomen kunnen ingeven en dan krijgen ze een soort advies of ze getest moeten worden.
Serieus? Nu kom je daar op? Na anderhalf jaar? Mijn twee tienerkinderen hebben een gezegde voor dit soort situaties. Ik denk dat die hier nu wel toepasselijk is: No Shit, Sherlock!
Nu heb ik toch een en ander van technologie gestudeerd en exact 25 jaar geleden had ik een vak 'Zelflerende systemen', om niet te zeggen artificiële intelligentie. Toen stond dat nog in de kinderschoenen, en veel zelflerend was er nog niet aan... "Als dit, dan dat..." was eerder de toon.
De tool die we nu - 25 jaar later - gebruiken om mensen te testen op covidsymptomen had niet misstaan in die les. Als voorbeeld van hoe het niet moet... Helaas... Maar we gaan vooruit. Er komt licht aan het einde van de tunnel. Ik hoop van ganser harte voor de mensen uit de zorg, dat het effectief daglicht is. Ik gun het jullie.
Deze column van Tom Braekeleirs verscheen eerder in Artsenkrant.
Bron foto: Artsenkrant, © iStock